هند تنها نیاز به ایجاد بازدارندگی شفاف در برابر هر دو دشمن محتمل دارد. در مورد چین، بازدارندگی در افزایش هزینه‌های تجاوز به حدی است که غیرقابل‌تحمل باشد. برای پاکستان، بازدارندگی باید تنبیهی باشد.
نویسنده با استفاده از نمونه‌های تاریخی، مانند حادثه غرق شدن ناو INS Khukri در جنگ۱۹۷۱و ضعف موشکی در حادثه «پلواما-بالاکوت»، استدلال می‌کند که کمبود تجهیزات و «رویکرد موقت» یا «جوگاد» در سیاست‌های دفاعی هند موجب آسیب‌پذیری در برابر تهدیدات شده است.
- تاریخچه ضعف‌های دفاعی
نویسنده با اشاره به گذشته، ضعف‌های ساختاری و کمبودهای فناورانه را علت اصلی ناکامی‌های نظامی می‌داند. از نصب تجهیزات آزمایشی بر روی ناوهای جنگی تا عدم به‌روزرسانی تسلیحات در طول دهه‌ها، هند بارها قربانی عدم پیش‌بینی صحیح تهدیدات و کم‌کاری در توسعه زیرساخت‌های دفاعی خود شده است.
این ضعف‌ها نشان می‌دهد که سیاست‌گذاران هند، چه در سطح سیاسی و چه در سطح نظامی، به جای تمرکز بر رفع نقاط ضعف، به نمایش قدرت از طریق خریدهای بزرگ و پرهزینه علاقه دارند. این در حالی است که نیاز اصلی در رفع کمبودهای کوچک اما حیاتی، مانند سونارهای پیشرفته یا موشک‌های دوربرد است.
- دو جبهه بازدارندگی: چین و پاکستان
نویسنده تأکید می‌کند که هند به دو نوع بازدارندگی نیاز دارد:
چین: بازدارندگی در برابر چین باید مبتنی بر افزایش هزینه تجاوز برای این کشور باشد. این به معنای ایجاد توانمندی‌هایی است که هرگونه اقدام تهاجمی از سوی چین را برای این کشور غیرقابل تحمل کند.
پاکستان: بازدارندگی در برابر پاکستان باید تنبیهی باشد، به گونه‌ای که پاسخ هند به هرگونه تجاوز، امکان تلافی برای اسلام‌آباد را از بین ببرد.
این دو رویکرد متفاوت نشان‌دهنده پیچیدگی موقعیت هند است. درحالی‌که چین یک قدرت اقتصادی و نظامی بزرگ است که نیاز به بازدارندگی استراتژیک دارد، پاکستان به دلیل رویکرد تهاجمی‌تر و پشتیبانی از گروه‌های تروریستی، نیازمند بازدارندگی سریع و قاطع است.
- اهمیت سرمایه‌گذاری هدفمند
یکی از نقاط قوت مقاله، تأکید بر سرمایه‌گذاری در بخش‌های کلیدی مانند:
- تسلیحات دوربرد
- پهپادهای مسلح
- مهمات هوشمند
- سیستم‌های پیشرفته دفاع هوایی
- تجهیزات استاندارد برای پیاده‌نظام
نویسنده به‌درستی اشاره می‌کند که این سرمایه‌گذاری‌ها، با هزینه کمتر نسبت به خریدهای بزرگ مانند جنگنده‌های پیشرفته، می‌توانند تأثیر قابل‌توجهی بر توان بازدارندگی هند داشته باشند.
- چالش‌های بودجه و تأمین مالی
افزایش بودجه دفاعی به ۲.۵ درصد از تولید ناخالص داخلی در شرایط کنونی اقتصاد هند ممکن است دشوار باشد. اما نویسنده پیشنهاد می‌دهد که با افزایش تدریجی و همچنین خصوصی‌سازی شرکت‌های دولتی، منابع مالی موردنیاز تأمین شود. این راه‌حل می‌تواند علاوه بر بهبود قابلیت‌های دفاعی، حمایت افکار عمومی را نیز به دست آورد.
- انتقاد از رویکرد موقت
نویسنده با انتقاد از رویکرد موقتی و غیرمنظم در سیاست‌های دفاعی هند، به نیاز به برنامه‌ریزی بلندمدت و استراتژیک اشاره می‌کند. این مسئله به‌ویژه در مواجهه با چین اهمیت دارد، زیرا پکن به دلیل توانمندی‌های نظامی و اقتصادی‌اش، به‌راحتی از رویکردهای موقتی عبور می‌کند.
این تحلیل نشان می‌دهد که برای هند، بازدارندگی موثر نیازمند یک تغییر بنیادی در نگرش دفاعی است. رویکردهای موقتی و کوتاه‌مدت باید جای خود را به برنامه‌ریزی استراتژیک، سرمایه‌گذاری هدفمند و تخصیص منابع به بخش‌های حیاتی بدهند. تنها در این صورت است که هند می‌تواند به‌طور همزمان با تهدیدات چین و پاکستان مقابله کرده و از منافع امنیتی و استراتژیک خود دفاع کند.
نظر شما